Het moet een maand voor Kerstmis zijn geweest toen J.J. zijn buurvrouw Ree-Ree weer eens wat langer sprak. Doorgaans groetten ze elkaar kort, wachtend bij de lift of bij het passeren op de gang. Nu wilde de 74-jarige Amerikaan net zijn sleutel in het slot steken toen zij iets zei, en ze in gesprek raakten. „Ik vroeg haar: ‘Ree-Ree, begin je niet moe te worden van al dat feesten?’ Ze zat in haar rolstoel, keek naar haar schoot en zei: ‘Ja, ik ben moe.’ En ik zei: ‘Ah joh, jij bent toch niet moe? Jij bent een feestbeest!’”
Voordat ze in de flat kwam wonen, was Ree-Ree een paar jaar dakloos. Nog steeds bedelde ze om rond te komen, meestal op de parkeerplaats van de nabijgelegen Pizza Hut. Ze kampte met overgewicht, diabetes en bronchitis, maar die rolstoel had ze niet écht nodig. Hij verhoogde wel de opbrengst bij het bedelen.
J.J. denkt de afgelopen maanden vaak aan zijn gesprekje met de buurvrouw terug, vertelt hij in zijn blauw-rood geblokte pyjama op de leren bank in zijn woonkamer. Op 7 februari werd Ree-Ree, de street name van Reatha S., dood aangetroffen in haar appartement, aan het eind van de gang. Ze werd 43 jaar oud. „Ze zei wel dat ze moe was, maar ik verwachtte niet dat ze de wereld op deze manier zou verlaten”, zegt J.J. „Mensen die je vandaag nog ziet, zijn de volgende dag vertrokken.”
De Parkview-flat aan 4451 Forest Park Avenue in Saint Louis, een middelgrote stad in het hart van de Verenigde Staten, telt inclusief begane grond dertien etages. Er wonen oudere, gehandicapte, arme en overwegend zwarte mensen in de 295 sociale-huurappartementen, in een wijk die de afgelopen jaren juist snel veryupte. Om de hoek zitten tegenwoordig een peperdure Whole Foods-supermarkt, pokébowl- en sushi-afhaaltoko’s en een Franse bistro waar de lichtjes in de pan gebakken forel voor 30 dollar op de kaart staat.
In deze bakstenen flat sterven in het eerste weekend van februari zeven mensen. Hulpdiensten rijden af en aan. Het begint zaterdag 5 februari iets voor zeven uur in de ochtend. Minder dan 55 uur later, op maandagmiddag, is Ree-Ree de laatste die gevonden wordt.
Wie overleed waar in de flat?
![](data:image/svg+xml,<svg xmlns="http://www.w3.org/2000/svg" width="1280" height="640"><rect fill-opacity="0"/></svg>)
Hier woont Dwain E., bij hem zijn vier mensen op bezoek, die allemaal een overdosis oplopen en van wie twee het niet overleven. Onder de doden is Dwains broer Calvin, een man van 57 jaar.
Mark W. woont in appartement 1408, maar hij wordt dood gevonden in appartement 1015 bij Calvin E. Mark W. werd 61 jaar oud.
Op zaterdagmiddag 5 februari rond half 2 ‘s middags komt een nieuwe melding binnen. In appartement 1413 wordt bewoner Elmer T., een man van 45 jaar oud, dood aangetroffen.
In de flat van Elmer T. wordt ook een onbekend iemand dood gevonden.
Als agenten op zaterdagavond rond 20:00 uur appartement 1416 binnenvallen, treffen ze de 54-jarige Mario L. dood aan. In het appartement wordt een crackpijpje gevonden. Over Mario L. is weinig bekend.
In de nacht van zondag 6 februari op maandag 7 februari, rond 1:30 uur bezwijkt een man bij een van de liften. Het is André D., een 56-jarige man, uit Saint Louis. Hij zou jaren clean zijn geweest, maar had in februari een terugval die hem fataal zou worden.
Maandagmiddag 7 februari rond half twee in de middag wordt het laatste slachtoffer gevonden in appartement 1424. De vrouw die daar woont is Ree-Ree, 43 jaar oud. Voor ze in de flat kwam wonen was ze dakloos en nog steeds bedelde ze om rond te komen.
Chuny Ann Reed, de vrouw die werd opgepakt als dealer van de dodelijke crack, woont in appartement 1406.
Borrelen bij de lift
De herinnering aan Ree-Ree tovert ook maanden later bij meerdere buren een glimlach op het gezicht. Bij Danny en Marshall, bijvoorbeeld, die op een vrijdagmiddag in mei, drie maanden na dat rampzalige weekend, een kleine borrel houden op de bovenste verdieping. Ze wonen allebei op deze etage – eigenlijk de dertiende, maar uit bijgeloof wordt die geteld als de veertiende – en komen regelmatig samen om te drinken: koud bier uit piepschuimen bekers met een laagje bourbon ernaast. Marshall rookt er mentholsigaretten bij, waarvan hij de rook uitblaast door een van de halfopen kiepramen die een imposant uitzicht over Saint Louis bieden.
Danny is een van de weinige witte bewoners van de flat. „Ik ben de token white [excuusblanke, red.]”, zegt hij, zwaar ademend door een zuurstofslangetje. Hij heeft longkanker en rijdt in een scootmobiel. Ree-Ree zat ook in een rolstoel, maar, lacht hij: „Zij feestte er graag op los.” De deur van 1424 stond tot in de kleine uurtjes open voor gasten.
De komst van Ree-Ree en andere ‘jongeren’ was volgens zestigers Danny en Marshall een omslagpunt in de flat. Beiden wonen sinds begin deze eeuw in Parkview. Ze zagen de afgelopen jaren de bewonerssamenstelling snel veranderen. Toen de flat in de jaren zeventig neergezet werd, waren de gesubsidieerde huurwoningen enkel bedoeld voor ouderen en gehandicapten. Tegenwoordig wordt ook verhuurd aan ‘Section 8’, de categorie huurders vernoemd naar het deel van de Amerikaanse woningwet dat mensen met een laag inkomen aan betaalbaar onderdak moet helpen. Er kwamen ook jongeren wonen die meer drugs en feestjes de flat in brachten, klaagt Danny. „Die jongeren zijn niet allemaal slecht, maar te veel wel.”
Enkele jaren terug besloot de gemeentelijke woonautoriteit HUD het beheer van de flat uit te besteden aan een privaat managementbedrijf in Chicago, honderden kilometers verderop. Sindsdien ging het verder bergafwaarts met het gebouw. Danny hoort regelmatig schoten. Marshall klaagt over veelvoorkomende stroomuitval, die uren kunnen duren omdat er geen eigen generatoren zijn. Onveilig voelen ze zich evenwel niet. „Zolang je met je eigen zaakjes bemoeit, is het hier te doen”, zegt Danny.
Ook J.J., de buurman die zich dat laatste gesprekje met Ree-Ree zo goed herinnert, klaagt dat de flat achteruit is gegaan sinds hij er in 2006 kwam wonen. Vooral tijdens de pandemie, meent hij. De gemeenschappelijke ruimte in de lobby op de begane grond, met een pooltafel en banken, werd ontmanteld en sindsdien niet in ere hersteld. Hetzelfde geldt voor de sportruimte met fitnessapparatuur.
Ook de beveiliging in de flat laat te wensen over. Appartement 1406 staat leeg en de deur blijkt half open te staan. Dit is het appartement van Chuny Ann Reed, voorzover bekend de enige verdachte die na het dodelijke weekeind in Parkview werd opgepakt en nog altijd vastzit. Binnen is het een puinhoop: omvergetrokken meubels, rondslingerende kleren en persoonlijke voorwerpen. Midden in de kamer staat een witte plastic wasmand met paperassen, zoals oude post. Op twee enveloppen van de kinderbescherming aan Reed staat een adres, in North City, het zwarte noordelijke stadsdeel van St. Louis.
Moeder van vijf kinderen
Op dat adres, in een straatje van bakstenen woningen met veelal keurig bijgehouden tuintjes, zit Carolyn Reed op de schommelbank van haar veranda. Zachtjes heen-en-weer wiegend vertelt ze bij een mentholsigaretje uitgebreid over Chuny. Haar dochter maakte nogal een valse start in het leven, zegt ze: op haar veertiende raakte ze zwanger en ging ze van school. Nog voor ze dertig werd, was ze moeder van vijf kinderen.
Chuny’s jongste, Emily, werd begin deze eeuw geboren met een ernstige hersenafwijking en heeft nooit kunnen praten of lopen. Carolyn gaat naar binnen en komt terug met een ingelijste foto van Emily. Die toont een peuter, zittend voor een enorme slagroomtaart, terwijl haar moeder haar arm lachend vasthoudt. „Hier was ze clean”, zegt Carolyn terloops.
Eind jaren negentig, als twintiger, zat Chuny enige tijd vast voor de handel in crack. Haar eigen drug van voorkeur is echter heroïne, en de laatste jaren vooral de synthetische opioïde fentanyl, een zeer krachtige synthetische pijnstiller. Om in haar eigen verslaving te voorzien, verkoopt ze crack aan haar buren.
Carolyn spreekt met een gelaten soort fatalisme over Chuny. „Ze heeft nooit gewerkt. Ze betaalde de huur jarenlang van de bijslag die ze voor haar gehandicapte dochter kreeg.” Tot ze rond 2019, 2020 problemen kreeg met de kinderbescherming. Ze verloor de voogdij over Emily en dus de overheidssteun. Ze kon de huur niet meer betalen en ontving het bevel de woning te verlaten, een bevel dat ze negeerde. Ze kreeg een vriend, die deels bij haar inwoonde op 1406 en ook haar dealer was.
Carolyns auto is kapot, dus ze is nog niet op bezoek geweest bij haar dochter in het huis van bewaring. Wel heeft ze een brief gekregen van drie kantjes, gedateerd op 20 april. Ze pakt de brief erbij. Een sierlijk handschrift, potlood op lijntjespapier. Nogal onsamenhangend laat Chuny blijken dat ze niet goed begrijpt hoe groot haar juridische problemen zijn. Ze schrijft dat bij haar arrestatie alleen „een jointje” in beslag is genomen en „een shot van dat spul dat ik lekker vind”. Zodra ze vrijkomt, kan ze dan een tijdje bij Carolyn logeren?
Twee milligram kan al fataal zijn
Jaarlijks sterven ruim honderdduizend Amerikanen aan een drugsoverdosis. Meer dan het aantal doden door vuurwapengeweld en verkeersongelukken bij elkaar. Fentanyl en aanverwante synthetische opioïden nemen tweederde van die doden voor hun rekening. Elke dag sterven zo gemiddeld bijna tweehonderd mensen door ‘opioids’: ongeveer net zoveel als bij een grote vliegtuigcrash.
De sterfte is zo alom en massaal, dat de overdoses alleen nog groot nieuws zijn als de dode een bekende artiest of sporter is. Of als op één plek plotseling meerdere doden vallen door één slechte partij drugs, zoals aan Forest Park Avenue in St. Louis.
Twee milligram fentanyl – minder dan een rijstkorrel – kan al fataal zijn, maar het hóéft geen dodelijk gif te zijn. In ziekenhuizen wordt het al decennialang veilig gebruikt voor pijnbestrijding, vooral na zware operaties of bij kankerbehandelingen. Het middel begon pas op te duiken in clandestiene drugs nadat Amerikaanse autoriteiten in de jaren tien de veel te vrije verstrekking van pijnstillers begonnen aan te pakken.
Voor die tijd werden deze medicijnen, vooral met de opioïde oxycodon erin, veel te ruim voorgeschreven door de slecht gereguleerde farmaceutische industrie. Miljoenen Amerikanen raakten verslaafd. Strengere wetgeving was daarom hard nodig, maar had een desastreuze bijwerking. Mensen die al verslaafd waren aan pijnstillers werden massaal de zwarte markt voor heroïne en pillen opgeduwd.
Rond 2015 ontdekten drugscriminelen dat ze met fentanyl, geïmporteerd uit China, het warme, uiterst prettige roeseffect van oxycodon konden imiteren. Toen Beijing de export onder Amerikaanse druk begon in te dammen, begonnen Mexicaanse kartels zelf fentanyl te produceren. Dat het spul zo krachtig (lees: compact) is, maakt het tot ideale en zeer lucratieve smokkelwaar: in kleine, maar waardevolle ladinkjes komt het ongemerkt de grens over.
Bendes in Mexico en in de VS persen het middel nu in neppillen, die ze voorzien van de echte logo’s van Oxycontin of Percocet, maar die eigenlijk uit huis-tuin-en-keukenlabjes komen. Ze voeren heroïne op door het te versnijden met fentanyl. Wie de warme, gloedvolle roes van dit spul eenmaal heeft ervaren, wil nooit meer iets anders: in veel Amerikaanse steden is gewone heroïne dan ook goeddeels verdreven door fentanyl.
Terwijl de overdosissterfte onder het witte deel van de bevolking afvlakt, versnelt die zich onder zwarte Amerikanen nu fentanyl steeds vaker opduikt in andere drugs, zoals crack, cocaïne en crystal meth. Dat het spul hierin voorkomt, is extra gevaarlijk. Fentanyl is, net als heroïne, een middel waar de gebruiker gewenning voor opbouwt: er is steeds meer nodig om het gewenste effect te hebben. Mensen die zo’n opgebouwde weerstand niet hebben maar fentanyl wél – onbewust – binnenkrijgen, kunnen sneller bezwijken.
Chuny’s middelste dochter Danielle Reed (30), die ook in North City woont, denkt dat haar moeder wel begrijpt in welke juridische problemen ze zit, maar dat ze haar eigen dealer wil beschermen. Een hond draalt rondjes door de woonkamer in de hoop snel uitgelaten te worden, maar Danielle neemt uitgebreid de tijd om uit te leggen dat haar moeder hoogstwaarschijnlijk niets wist dat er fentanyl in de crack zat, toen ze deze verkocht.
Veel crackdealers maken de drug zelf. Ze kopen cocaïnepoeder in, voegen daar anderhalf deel bakpoeder aan toe en verhitten dat mengsel, waarna rookbare crack ontstaat. Uitkoken (in het Amerikaans-Engels: to rock up) heet dit in straattaal. Haar moeder was dit procedé niet machtig, dat weet Danielle zeker. Volgens haar deed haar vriendje en vaste dealer het altijd. „She didn’t know how to rock that shit up. Dat deed hij.”
Danielle heeft de man nooit gemogen en zegt dat hij een uitgebreid crimineel verleden had. „Dit was niet zijn eerste rodeo.” Na de overdoses in de flat zou hij hem gesmeerd zijn. „Hij was niet goed voor haar. Maar hij kon voorzien in een constante stroom aan crack, dus dat was aantrekkelijk.”
Een vervuilde weegschaal?
Begin april, twee maanden na de serie overdoses in Parkview, brengt het hoofdkantoor van de Drugs Enforcement Administration in Washington een alarmerend persbericht naar buiten. De federale anti-narcoticadienst ziet een „landelijke piek” in het aantal „mass-overdose events”: incidenten waarbij in zeer korte tijd drie of meer overdoses op één plek plaatsvinden. De DEA telde er in enkele maanden tijd minstens zeven, waarbij in totaal 58 slachtoffers vielen, van wie 29 met dodelijke afloop. Ook het dodelijke weekend in St. Louis wordt genoemd.
Volgens de DEA „kiezen dealers er steeds vaker voor om fentanyl te mixen met andere verboden drugs – in zowel poeder- als pilvorm – in een poging de verslaving op te voeren en zo kopers aan zich te binden. [...] Dit leidt tot een beangstigende trend door het hele land waarbij slachtoffers sterven nadat ze zonder het te weten fentanyl binnenkrijgen.”
Het DEA-bericht somt vooral repressieve oplossingen op: smokkelnetwerken oprollen en zoveel mogelijk drugs onderscheppen. Vorig jaar, ronkt het, werd bijna 7.000 kilo in beslag genomen, „genoeg om de Amerikaanse bevolking vier keer te doden”. Tegelijkertijd bleef er veel fentanyl circuleren in de samenleving, getuige de tienduizenden opioïde-doden per jaar.
Anders dan de DEA beweert, wordt fentanyl lang niet altijd opzettelijk aan andere drugs toegevoegd, vermoedt drugsexpert Chad Sabora. Hij is een voormalige officier van justitie en zelf een heroïnegebruiker die afkickte en tegenwoordig in een probleemwijk van St. Louis verslaafden helpt. Ook is hij lid van een taakgroep die het Witte Huis adviseert over de opioïdencrisis.
De gang van de veertiende verdieping van de Parkview Appartments:
Sabora ontvangt in een open kantoortje, naast de bezoekersruimte waar enkele patiënten deze middag in een hoek hun roes uitslapen. Mensen kunnen ook hun drugs bij hem laten testen; de toxicologische rapporten die hij terugkrijgt uit het lab zijn soms schokkend. In sommige drugs zit een halve apotheek aan verdovende middelen, waaronder veel fentanylanalogen.
Sabora kan alleen maar gissen naar wat er in Parkview precies gebeurd is. Maar dat dealers andere drugs opzettelijk ‘opvoeren’ met fentanyl om klanten te binden, lijkt hem onwaarschijnlijk. „Fentanyl geeft een roes, terwijl crack, cocaïne, speed of crystal meth juist oppeppend zijn”, zegt Sabora, gestoken in een legerbroek, met een hanenkam op zijn hoofd en zijn handen onder de tatoeages. De tegengestelde effecten van fentanyl en andere drugs maakt mixen, volgens hem, niet logisch. Zelfs mensen die ‘speedballen’ – achtereenvolgens cocaïne en heroïne nemen om in een soort achtbaan van high en roes te komen – zullen de twee drugs niet tegelijk innemen. „Daar laat je wel tien minuten tussen zitten”, weet hij uit eigen ervaring.
Over het algemeen, vermoedt hij, belandt fentanyl eerder per ongeluk in crack. „Via een vervuilde weegschaal bijvoorbeeld. Of omdat fentanyl tijdens transport en opslag naast cocaïne lag.”
Een tegengif
Dat de reeks overdoses in Parkview zich aan het begin van de maand voltrok, verbaast Pamela Paul niets. Als voorganger van de ‘Faith Love and Hope’-kerk in St. Louis gaat ze meerdere avonden per maand de straat op om neussprays met naloxone uit te delen in arme delen van de stad. Dit medicijn, in de volksmond vooral bekend onder de merknaam Narcan, kan de gevolgen van een opioïdenoverdosis snel ongedaan maken. En, zo weet zij na jaren ervaring: overdoses vinden vaker plaats aan het begin en eind van de maand, als mensen hun salaris of uitkering binnenkrijgen.
Pastor Pam, zoals iedereen haar noemt, verloor vijf jaar geleden haar zoon Brian aan een overdosis. „In zijn bloed troffen ze naast cocaïne en heroïne ook fentanyl aan.” Het was de eerste keer dat ze van de drug hoorde, vertelt ze op de voorste rij bankjes in haar kerk. Destijds was naloxone nog niet wijd verkrijgbaar: als het al legaal was in een staat, mochten alleen hulpdiensten het bij zich dragen.
To narcan, iemand terughalen met Narcan, is in de VS een courant werkwoord geworden, net als ‘to OD’, een overdosis nemen. Maar Pamela Paul moest er in Missouri lang voor vechten om ook burgers Narcan te mogen geven. Dit terwijl het cruciaal is dat zo veel mogelijk mensen de neussprays op zak hebben, legt ze uit. Bij het toedienen van naloxone telt elke minuut.
Fentanyl legt in de hersenen de ademhalingsreflex stil, waardoor snel een zuurstoftekort optreedt. Ze doet het geluid na dat iemand dan maakt: een soort diep en gorgelend snurken. „Je denkt: die heeft de hele nacht doorgehaald en ligt te maffen. Maar het is het geluid van iemand die echt naar adem hapt.”
Niet ver van Pastor Pams kerk wordt op verscheidene plaatsen haast openlijk gedeald. Om de hoek zitten twee tankstations waarvan de parkeerplaatsen bij het invallen van de nacht veranderen in drugssupermarkten. Kopers en dealers voeren een soepele choreografie op, waarbij hun auto’s in grofweg twee categorieën uiteenvallen: klein en bijna total-loss, of groot en glimmend nieuw.
De pastoor valt op in haar sierlijke groene jurk met een motief van magnoliabloemen. Eronder draagt ze snelle sneakers: de sfeer op dealplekken kan rap omslaan. Dit blijkt als een automobilist – de loop van zijn wapen losjes uit zijn raam – schrikt van de fotograaf en begint te schelden. St. Louis is een van de gewelddadigste steden van de VS. In 2020 was het de stad met de meeste vuurwapendoden per hoofd van de bevolking, met moordcijfers gelijk aan die in de gevaarlijkste steden van Mexico of Brazilië.
Veruit de meeste mensen die Pamela Paul aanspreekt, luisteren echter welwillend. Velen weten wat Narcan is, hoe het werkt, of hebben al eens vrienden of familie verloren aan een overdosis. Bijna iedereen neemt wel een of twee sprays mee voor in huis of het dashboardkastje. Akio, eigenaar van de nabijgelegen patatzaak Guys with the Fries, neemt er een half dozijn mee. Hij heeft graag Narcan in zijn zaak voor het geval iemand er een overdosis krijgt.
Uiteindelijk is naloxone maar symptoombestrijding, zegt Pastor Pam. Een manier om overdoses niet alleen te neutraliseren, maar te voorkomen, zijn teststrips. Met deze strookjes papier kunnen gebruikers testen of wat ze gekocht hebben fentanyl bevat. Zeker nu de opioïde steeds vaker opduikt in andere drugs. Net als eerst bij Narcan, klinkt ook op die strips kritiek van drugsbestrijders. „Hun argument is dat je mensen zo helpt te gebruiken. Maar dat is niet wat we doen. We proberen hun leven te verlengen, zodat ze een gezond besluit kunnen nemen.”
Alle doden in de Parkview-flat waren van Afro-Amerikaanse afkomst: crack is een drug die vooral in de zwarte gemeenschap veel gebruikt wordt. Zwarte Amerikanen zijn ook decennialang massaal opgesloten voor bezit en handel van crack (en andere drugs). De pijnstillersepidemie treft echter ook witte Amerikanen hard, uit alle lagen van de bevolking. Het denken over drugsbestrijding is hierdoor aan het veranderen. In politiek en maatschappij verdwijnt het taboe op ‘harm reduction’: niet alleen dealers aanpakken, maar ook de schade bij gebruikers beperken.
„We kunnen wel steeds hetzelfde opnieuw proberen”, zegt ook brandweercommandant Dennis Jenkerson. „Maar als het geen effect heeft, moet je toch eens wat anders uitproberen.” Hij denkt dan bijvoorbeeld aan gecontroleerde gebruikersruimtes. De ambulances van zijn korps rukken nu dagelijks meermaals uit, narcannen is lopendebandwerk geworden. „En als je mensen dan hebt teruggehaald, staan ze meteen op. Sommigen kijken je zelfs boos aan, omdat je hen uit hun roes hebt getrokken.”
Crackpijpje met fentanyl
In Parkview komt de eerste melding die zaterdag 5 februari vroeg in de ochtend binnen. In appartement 1015 zijn in de nacht van vrijdag op zaterdag vijf mensen onwel geworden van drugs. Bewoner Dwain E. had vier anderen op bezoek: zijn jongere broer Calvin, flatgenoot Mark W., nog een vierde man, Eric D., en een vrouw, Terherra M.. Mark komt van de bovenste verdieping; hij woont direct naast Chuny Ann Reed. Hij en Calvin overleven de blootstelling aan fentanyl niet.
Een van de drie overlevenden verklaart in een verhoor in het ziekenhuis dat ze de drugs vrijdagavond kochten van Reed in appartement 1406. Videobeelden van het interne camerasysteem ondersteunendat relaas. Rond half twee ’s middags worden twee mensen dood aangetroffen in appartement 1413, enkele deuren naast Reed. Een van hen blijft ‘onbekend’ in het politieverslag, de ander is de 45-jarige Elmer T.
Op de camerabeelden is ook te zien dat nog weer een andere man vrijdagavond het appartement van Reed binnenging en enkele minuten later terugliep naar nummer 1416. Als agenten daar op zaterdagavond rond acht uur binnenvallen, treffen ze de 54-jarige Mario L. dood aan. In het appartement wordt een crackpijpje gevonden.
Een etmaal blijft het rustig in Parkview. Totdat in de nacht van zondag op maandag, rond half twee ’s nachts, een man in elkaar zakt bij de liften. Het blijkt te gaan om Andre D., een 56-jarige man uit Saint Louis die in het verleden met een crackverslaving kampte en een flink strafblad opbouwde.
Enkele uren later is Ree-Ree het zevende en laatste slachtoffer.
Een snelle bekentenis
Chuny Ann Reed komt die zaterdag snel in beeld bij de rechercheurs, maar die pakken haar pas op nadat zondag de resultaten terugkomen uit het forensisch laboratorium. Op de crackpijp uit appartement 1416 én het zakje drugs uit 1015 zijn sporen van een mix van crack en fentanyl aangetroffen. De politie vraagt bij de rechter een arrestatie- en huiszoekingsbevel voor haar aan. Maandag wordt ze opgepakt.
Ze bekent. Ze vertelt dat ze crack dealt om haar heroïneverslaving te bekostigen. Dat ze doorgaans voor 50 dollar aan crack koopt, om die over zakjes van 10 dollar te verdelen. In hun verslag van het verhoor schrijven de rechercheurs „dat Reed zegt dat ze niet wist dat de crack versneden was met fentanyl, maar dit begon te vermoeden na alle overdosisdoden. Reed erkent ook dat ze weet dat handel in drugs verboden is en dat fentanyl een ‘dodelijke’ stof is.”
Justitie klaagt haar daags na haar arrestatie aan voor handel in drugs met ernstig lichamelijk letsel tot gevolg. Bij veroordeling kan ze minimaal twintig jaar cel krijgen. De partij drugs die – vermoedelijk – de reeks overdoses in gang zette, kocht Chuny naar eigen zeggen donderdagavond rond zes uur. De verkoper was een zwarte man, die ze alleen kent als ‘S.’, zegt ze in haar verhoor.
Dochter Danielle kent de vriend onder een andere naam dan de ‘S.’ die haar moeder als leverancier noemt. Ze zou het verschrikkelijk vinden als haar moeder uit liefde zou zwijgen over zijn veronderstelde rol. „Ik wil niet dat ze voor hem de klap opvangt.” Chuny’s rechtszaak dient op zijn vroegst na de zomer.
Stille, maar schone gangen
Op de veertiende verdieping van Parkview is het ondertussen een stuk stiller. Niet alleen het appartement van Chuny is nog onbewoond, ook de appartementen van de overleden Ree-Ree, Mark, Mario en Elmer zijn nog niet opnieuw verhuurd. Een ander appartement staat al langer leeg; de jonge vrouw die er woonde, overleed begin dit jaar al aan een overdosis. Sommige bewoners kenden haar als Wendy, anderen als Paris. Ze had een fiets, die ze altijd mee naar boven nam in de lift.
J.J. had haar regelmatig aan zijn deur, vertelt hij. Vooral als hij viskoekjes bakte naar het cajunrecept van zijn vader uit Mississippi. „Die kon ze ruiken op de gang en dan belde ze aan – of ze er ook een paar mocht.” Ze werd op een dag gevonden aan het eind van de gang, bezweken bij de nooddeuren richting het trappenhuis. Rubberstrepen van haar voorwiel zitten nog op de onderkant van haar voordeur.
Een woordvoerder van The Habitat Company, het bedrijf uit Chicago dat Parkview beheert, stelt in een reactie dat ze „er elke dag naar streven de levenskwaliteit van onze bewoners te verbeteren”. Bewoners beamen dat de beveiliging iets is opgeschroefd. Een recente brief van Habitat aan alle bewoners stelt dat alle gasten zich voortaan formeel moeten aanmelden bij de portier. In vetgedrukte letters: „We doen dit voor uw veiligheid, dus wees niet onbeleefd tegen de beveiligingsploeg. Ze worden betaald om je te helpen!”
Nog steeds, zeggen bewoners, laten veel mensen bezoekers ongezien binnen met de deurzoemer. Er worden soms matten tussen deuren geschoven, zodat bezoekers simpel binnen kunnen lopen. Op de parkeerplaats zijn de invalideplaatsen opnieuw gemarkeerd met verse gele verf. Ook worden enkele appartementen opgeknapt, omdat het via de airconditioning naar binnen regende. En op de gangen wordt nu vaker gedweild.
Foto’s Theo R. Welling
