‘Wir sind wirklich ganz, ganz bitter, böse, enttäuscht und traurig’

Anatole France schreef ooit dat ironie het laatste stadium van teleurstelling is. Dat stadium hadden de Duitse fans nog niet bereikt. Ze waren gewoon ironieloos teleurgesteld, en dat had wel iets moois. Er was nog niets verwerkt, maar ze moesten wel, voor de camera, reflecteren op hun lot.

Ten enenmale viel op dat er ergens in Duitsland een invloedrijke opticien moet zijn die ervoor heeft gezorgd dat al zijn brilbehoeftige landgenoten eruitzien als sterarchitecten met een voorliefde voor compromisloze betonstructuren. Combineer zo’n bril met een krullenpruik in de kleuren van de Duitse vlag en je hebt de openingsscène van een toneelstuk dat ik graag zou willen zien.

Ze drukten zich ernstig, haast literair uit: ‘Wir sind wirklich ganz, ganz bitter, böse, enttäuscht und traurig.’

Hierdoor zou je kunnen denken dat Duits altijd wijdlopig is, maar gelukkig was er een andere fan die het bondig hield: ‘Es ist gut das es vorbei ist, der ganze Scheiß’.’